T-Love

In het veld bij de paarse hyacinten, geef jij mij opnieuw een plaats. De paarse hyacinten,  die één dag hadden bezegeld. Het ontbreken van de zee, geeft de gedachten een weg. Wat een mooie dag. Was jij maar hier. Opnieuw die lach van gelukzaligheid. Hoe éen zijn zo onnavolgbaar is. Die belofte die nadreunt. Waar was ik dan? In jouw handen was ik zo vrij. Bij jou voelde ik mij vertrouwd. Elke vraag die niet meer hoefde. Ik wist het zeker, hier ben ik thuis. Hoe kon mijn hart zo lelijk afdwalen. Elke hoop op liefde verliezen. Niet zien dat ik de wil droomde.  Jou ontkennen en jouw geluk ontnomen.  T-love 

Het was in het bos , een luide dinsdagmorgen. De geur van gevallen bladeren. Aangename kus van de natuur. Zij stond daar, ze vroeg om mijn hand, en we liepen samen, met de bomen tegelijk op. Het was ons alleen. Haast geen woord. Alsof iets ons vermaande, spanning in de lucht. We liepen en lachten speels. Wandelden onze harten weg. Onze hoofden leegden, bij het kraken van elke tak. Spontaan wederzien in onze ogen. De lucht leek geklaard. Maar een hartenkreet verslonden, door de donder aldaar. T-Love

Het daglicht breekt, bij een nieuw ontwaken.  Ingesloten op het plein. Brak starend naar gister.  Kalm water zonder reflectie. Op een houten bank. Als een kerkgang. Een biecht die afgenomen wordt. De muren die vallen. Trompetgeschal bij de tranen. Besef je de vergissing. Het hart dat je mist. Adem die stokt. Een gezicht zo bekend. Je snikt en verstikt. Vreemd genoegen van opluchting. Nog een slok van verdriet. Het verstand onthouden. Voorwaarden geketend. Ware liefde luidruchtig verbleekt. T-Love