Dochter,

Ze pakt zijn hand.

Zij verwacht zijn lach.

Wachtend op de zon.

Bij dageraad is hij haar vader.

De woede laat de liefde vrij.

Het is een angst voor allebei.

Vergeten wat was en hoe mooi.

En weten wat is, maar al te goed.

Elke seconde is een dag extra.

Een getuige bij dag onveranderd.

Het vraagt je af wie haar vader was.

Wat zagen zijn ogen eerder dan zij?

Het maakt geen dag beter.

Zelfs al weet ze dat zijn tijd nadert. 

Een einde in zicht, alleen, verward.

Niet meer dan een ijdele hoop.

Verdrietig maar om wat? 

Wat zij mist of zijn gemiste herstel?

Ze houdt zijn hand steviger vast. 

Ze lacht naar hem opnieuw en kust zijn leegte weg.

T-Love