Muziek in jouw lach,

Hoor de cello,

als ik je vasthoud.

Hoor de violen.

Ik hoor ze duidelijk.

Ik kan niet dansen.

Maar met jou lijkt het nog wat.

Ik ben als een plank.

Maar met jou zo soepel.

Het leven zo nietig.

In fracties van seconden,

is het leven besloten,

zijn wij eindelijk waar wij thuis horen.

Tranen vloeien onevenredig.

Elke dag een ontlading.

De compensatie van ons gemis.

Ons gebrek aan liefde.

Even weer zijn we weer kind.

Terug naar af waar we veilig waren.

Onschuldig welkom in onze ouders armen.

Daar waar geluk nog twee kanten opwerkte.

T-Love